Η χρονιά αποχωρεί, λοιπόν, χωρίς να αποσύρει το ασφυκτικό αίσθημα που επέβαλε από την περασμένη άνοιξη – σαν έναν επιτόπιο μαραθώνιο με κοφτές ανάσες – συμπυκνώνοντας τον χρόνο σε μονότονο streaming, φόβους και φοβίες, διαγγέλματα επί διαγγελμάτων και βλέμματα πίσω από μάσκες. Μέχρι αυτόν εδώ τον μνησιπήμονα Δεκέμβριο, που απαιτεί να αρνηθούμε τις παλιές μας συνήθειες, να αυτοπεριοριστούμε και να αφουγκραστούμε τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, εκεί όπου «το δάκρυ δεν αφήνει το κλάμα να ξεσπάσει». Να φυλάξουμε για τον εαυτό μας τις χειρονομίες συμβολικού αποχαιρετισμού, επενδύοντας, κατά τον σισύφειο ανήφορο, όσες προσδοκίες μένουν στην καινούργια χρονιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή