Εντιμη συμφωνία

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούω την παιδική φωνούλα. «Μιλάω με μία φίλη μου που σε συμπαθεί πολύ» λέει ο μπαμπάς. -«Πως με συμπαθεί αφού δεν με ξέρει..» απαντάει το μικρό με νάζι -«Δεν σε ξέρει, αλλά θέλει να σε γνωρίσει και να σε δει». – «Σιγά μην με δει αφού έχουμε κορωνοϊό»! Ίσως ήταν η πρώτη φορά τις τελευταίες εβδομάδες που άκουσα από κάποιον ότι δεν γίνεται να συναντηθούμε λόγω κορωνοϊού. Λίγες μέρες μετά φίλη μου έλεγε «Τώρα είμαι Ακρόπολη και πίνω κρασί, έλα να συνεχίσουμε στο κέντρο». Στην αφελή ερώτηση πως θα συνεχίσουμε η απάντηση ήταν αφοπλιστική «Μα που ζεις; Όλα τα μαγαζιά στο Κολωνάκι το έχουν γυρίσει σε take away και τα πίνουμε απ΄έξω στα όρθια».  Είναι προφανές ότι η χώρα εδώ και αρκετές μέρες δεν βρίσκεται σε καραντίνα. Η κυβέρνηση καταφανώς κάνει τα στραβά μάτια, ενώ μία μεγάλη μερίδα πολιτών πήρε απόφαση ότι αυτή τη φορά δεν «θα κάτσει σπίτι» ξεχνώντας ότι η διάρκεια και η ένταση του εγκλεισμού συναρτάται από το εάν θα κάτσουμε στο σπίτι. Η συμφωνία όμως πρέπει να είναι έντιμη. Ας παραδεχτούμε ότι δεν θέλαμε να στερηθούμε τις Χριστουγεννιάτικες μέρες και το κλίμα γιορτής και εν γνώσει μας διαλέξαμε να αυξηθούν τις επόμενες μέρες τα κρούσματα και οι νεκροί. Διότι δεν είναι θέμα ελέγχων και αστυνομίας. Άλλωστε σε μία χώρα όπου χαρακτηρίστηκε χουντική πρακτική η απαγόρευση διαδήλωσης εν μέσω πανδημίας, δεν περιμένει κανείς ότι αστυνομικοί θα συλλάμβαναν κόσμο στην Ερμού.