Ακομψα γέλια

Είναι κάτι το άκρως εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, τηλεπαιχνίδια, μουσικές εκπομπές με καλεσμένους (στην τηλεόραση πάντα) το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων που παίρνουν μέρος σε αυτές να αισθάνονται την ανάγκη σε κάθε λίγες λέξεις, όποιο και αν είναι το θέμα που συζητιέται, να γελάνε ή μάλλον να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Χωρίς βέβαια να εξαιρεί κανείς τους παρουσιαστές σε βαθμό που θα έλεγες πως όταν αναλαμβάνουν να κάνουν μια εκπομπή, υπογράφουν συμβόλαιο με τη ρητή υποχρέωση να γελάνε οπωσδήποτε ή, αν πρόκειται για συμμετέχοντες, πως έχουν εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους επειδή υποσχέθηκαν ότι θα γελάνε όσο γίνεται περισσότερο. Το ότι πια στον σύγχρονο κόσμο μας τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, οποιαδήποτε ένσταση ή κατάκριση και αν διατυπωθεί, και ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν να τραβάνε τον δρόμο τους, έστω και αν παραμένει ασύνειδη η ενορχήστρωση που μας έχει υποχρεώσει να τον ακολουθήσουμε, δεν είναι λόγος να το «βουλώσουμε» και να μην πούμε το τι σκεφτόμαστε ή πώς αντιδρούμε σε γεγονότα που λόγω του μαζικού τους χαρακτήρα παρουσιάζουν ένα έκτακτο, ανανεούμενο ενδιαφέρον.