Μνήμες, ψευδαισθήσεις, παραλείψεις, πρόθεση και πράξη

Η διακοσιοστή επέτειος της Επανάστασης του 1821 έχει το είδος της σημασίας που έχουν τα γενέθλια για τον καθένα μας. Μια αφορμή δηλαδή και για γιορτή, και για σκέψη, και για λύπη, και για χαρά πάνω στα ως τώρα βήματα, τις πράξεις, τις αποφάσεις, τα αισθήματα και τη δύναμη του τυχαίου που συγκροτούν τη ζωή μας. Και κάθε τέτοια συλλογή βημάτων, είτε προσωπική είτε συλλογική, φτιάχνεται από μνήμες αληθινές, από μνήμες που έχουν εξελιχθεί σε τερατώδη ψέματα (μικρούς ή μεγαλύτερους βόρβορους ψευδαισθήσεων), από παραλείψεις εκούσιες ή ακούσιες, από χάρη και από την ευθυμία των στιγμών, λίγων ή περισσότερων, που ο καθένας μας επιτυγχάνει στη ζωή του μια κυριολεξία ή μια αληθινά συνδεδεμένη γραμμή μεταξύ πρόθεσης και πράξης. Και μια τέτοια πλατιά αφήγηση βημάτων, όπως και καθετί αν θέλει να έχει διαφάνεια, πρέπει σαν πρίσμα να έχει πολλές πλευρές: να έχει δηλαδή ένα σώμα φτιαγμένο από πολλές, διαφορετικές, ετερόκλητες, μικρές ή μεγαλύτερες αφηγήσεις. Η δική μου επιθυμία, στο γνωμοδοτικό μέρος της Επιτροπής, θα ήταν να υπάρξουν και ορισμένα μικρά, αιφνίδια, πιο κρυφά, πιο προσωπικά και καίρια άνθη στα κατσάβραχα της γενικής συμφωνίας ή δεδομένης ασυμφωνίας. Σαν εκείνα τα δύο μαγικά πεντάλεπτα μεγάλης κινηματογραφικής ελευθερίας στην κόψη του ρομαντικού και του ανυποχώρητα απορομαντικοποιημένου, για να φέρω δυο παραδείγματα από το σινεμά, που στους «Εραστές της γέφυρας» του Λεός Καράξ ο Ντενί Λαβάν ψάχνει τη φίλη του με το μπανταρισμένο μάτι μέσα στην παρέλαση της 14ης Ιουλίου στο Παρίσι, ή στην αντίστοιχη σκηνή του ελληνικού σινεμά, όταν η Στέλλα του Κακογιάννη πηγαίνει στην παρέλαση να δει τον νεότατο Κώστα Κακκαβά λίγο πριν από το δύσκολο πρωινό.