Οι αναντικατάστατοι

Μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης. Εγώ όμως θα έλεγα ότι με έναν Τσιόδρα, έναν Στουρνάρα κι έναν Πιερρακάκη, η χώρα θα ήταν κομπλέ. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, σε αλαφροΐσκιωτες χώρες σαν κι ετούτη, που τρέφεται μόνον με σύμβολα κι αέρα κοπανιστό, οι συμβολικοί εμβολιασμοί της Προέδρου, του Πρωθυπουργού, άντε και του Μητροπολίτη που αντικαθιστούσε τον Αρχιεπίσκοπο θα ήταν υπεραρκετοί για να δοθεί το καλό παράδειγμα, και τέλος. Δεν ήταν ανάγκη να το κάνουμε βλάχικο γάμο. Εκατόν είκοσι έξι ευάλωτους συμπέθερους περιείχε η λίστα, από τους οποίους οι περισσότεροι συναγελάζονταν μόνον με τον ιδιαίτερό τους, τον υπολογιστή, το πρίντερ τους και το παιδί που κρατάει το γραφείο στην εκλογική τους περιφέρεια. Δεν θέλω να θυμηθώ ποιοι ήταν αυτοί οι αναντικατάστατοι και ξανασυγχυστώ. Ούτε ότι με «εντολή Πρωθυπουργού» η φάση σταμάτησε στα μισά της, γιατί και πάλι θα συγχυστώ και δεν είναι εποχή αυτή να τρέξεις σε ιδιωτικό ιατρείο. Σ’ αυτά τα άβολα σαλονάκια και στα στενά εξεταστήρια ξέσπασε το πρώτο και το δεύτερο κύμα πανδημίας γιατί οι ιδιώτες γιατροί, με μόνο σύμμαχό τους τη φουκαριάρα τη μάσκα τους, όφειλαν να δεχτούν τον κάθε αμάσκωτο και αρνητή του ιού για να τον γιατροπορέψουν από πονόδοντο μέχρι λευχαιμίες, λεμφώματα, διαστρέμματα και προκάρδιο άλγος λόγω αγχώδους συνδρομής. Αρρώστησαν πολλοί και κάποιοι πέθαναν αλλά αυτούς δεν τους συμπεριλαμβάνει ούτε η «προτεραιοποίηση» της κυβέρνησης ούτε η ιδεοληψία της αντιπολίτευσης η οποία αρνείται να δει ότι στην πραγματικότητα, λαϊκός γιατρός είναι ο ιδιώτης γιατρός.