Στο τέλος του 2021

Στις 14 Αυγούστου 1945 η Νέα Υόρκη πανηγύριζε τη νίκη κατά της Ιαπωνίας. Στην Times Square ένας ναύτης φίλησε μια κοπέλα που έμοιαζε με νοσοκόμα – ήταν βοηθός σε οδοντιατρείο. Υστερα από 76 χρόνια οι δύο φιγούρες ανανέωσαν τη θέση τους στην αθανασία, αυτή τη φορά χάρη στον Banksy. Πήρε τη φωτογραφία και τη μετέφερε σε έναν λονδρέζικο τοίχο. Ζευγάρια άρχισαν να φιλιούνται μπροστά της. Και οι φωτογράφοι πλέον απαθανατίζουν ζευγάρια που φωτογραφίζουν άλλα ζευγάρια να φιλιούνται μπροστά από τον εντοιχισμένο ναύτη και την κοπέλα. Το γκραφίτι του Banksy αποτύπωσε την ευφορία για το τέλος της πανδημίας. Και τώρα, στο τέλος του 2021, δεν συγκρατούμε ούτε την ταχύτητα με την οποία εμβολιάστηκε ο πληθυσμός στο βόρειο ημισφαίριο, ούτε τη θεαματική καμπύλη που αποτυπώνει την ήττα του ιού. Αυτό που όλοι συζητούν είναι η ανάκτηση της κανονικότητας που ήρθε στην επόμενη ανάσα, έπειτα από ένα παίξιμο των ματιών. Και για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι η κανονικότητα που επέστρεψε. Εμείς επιστρέψαμε σε αυτή. Σχεδόν όλα όσα γράψαμε το 2020 για την εποχή μετά την πανδημία είναι για πέταμα. Βγήκαν οι μάσκες, άνθησαν χαμόγελα, άνοιξαν οι αγκαλιές, γροθιές ξεδιπλώθηκαν, έγιναν πάλι παλάμες. Λέγαμε ότι τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Και όμως, όλα έγιναν όπως ήταν. Εντάξει, αρκετοί πλέον δουλεύουν από το σπίτι ή κερδίζουν χρόνο με τηλεδιασκέψεις. Επίσης πολλοί χρησιμοποιούν ακόμα τη μάσκα για να προστατευτούν από τις ιώσεις – είναι εντυπωσιακό πόσες μητέρες στέλνουν έτσι τα παιδιά τους στο σχολείο. Δύο εκατομμύρια ζωές χάθηκαν μέσα σε μία παρένθεση. Ομως μια ζωή, η κανονική, αυτή που μοιραζόμαστε όλοι, μας θύμισε ότι είναι η αιώνια, η αδάμαστη, ανεξάντλητη δύναμη που ορίζει τον κόσμο.