Ο άνθρωπος που αγαπούσε το σινεμά

«Ο κινηματογράφος δεν έχει εθνικότητα. Αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη εμπειρία έτσι όπως διαμορφώνεται σε αυτόν τον μικρό πλανήτη. Με τον τρόπο που επικοινωνούμε σήμερα, δεν υπάρχουν καν εθνικά όρια. Μια ταινία από την Κορέα μπορεί να προκαλέσει παρόμοια συναισθήματα με μια ελληνική. Στο κάτω κάτω διοργανώνουμε μια διεθνή εκδήλωση. Μια ταινία είναι μια ταινία. Δεν έχει σημαιάκι στο χέρι. Υπάρχουν φεστιβάλ που έχουν καταργήσει ακόμη και τον τόπο παραγωγής. Ποτέ δεν θα δεχόμουν ότι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης υπονομεύει τον ελληνικό κινηματογράφο ή τον βάζει σε άλλη κατηγορία. Εκεί θα αντιστεκόμουν, όχι επειδή είμαι πατριώτης αλλά επειδή πιστεύω ότι ένα φεστιβάλ που επιχορηγείται με κρατικά χρήματα δεν μπορεί να παίξει αντεθνικό ρόλο, ούτε να υπονομεύσει το δικό του προϊόν. Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι εκεί, τον παρουσιάζουμε δίκαια. Αυτό το φεστιβάλ δεν θέλει σημαιούλες». Τα παραπάνω προέρχονται από μια συνέντευξη του Δημήτρη Εϊπίδη το 2001, υπευθύνου τότε του καινοτόμου προγράμματος Νέοι Ορίζοντες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που είχε παραχωρήσει από κοινού με τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Μισέλ Δημόπουλο στον υπογράφοντα και στον συνάδελφο Ηλία Κανέλλη. Σε αυτό αποκρυσταλλώνονται οι δημοκρατικές απόψεις του Εϊπίδη, ο οποίος έφυγε χθες από τη ζωή, πάνω στην 7η τέχνη, την οποία δεν σταμάτησε ποτέ να υπηρετεί με πάθος και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, καθότι με το έργο του έχει αφήσει ισχυρό αποτύπωμα σε πολλά σημεία του κόσμου. Στα Φεστιβάλ Νέου Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, στο Φεστιβάλ του Τορόντο όπου είχε την ευθύνη για τον προγραμματισμό ταινιών, της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και του Ιράν, καθώς επίσης και σε εκείνο του Ρέικιαβικ της Ισλανδίας.