Μεταφυσική πολιτική

Ακούγεται κυνικό ίσως αλλά τους οκτώ μήνες που ζούμε με την πανδημία έπρεπε να είχαμε χωνέψει πια ότι η επίκληση της ευθύνης με τη μορφή ευχής δεν είναι εφαρμοσμένη πολιτική διαχείρισης κρίσης. Οσοι ζουν χωρίς να τους έχει αγγίξει πραγματικά ο κίνδυνος είτε έχουν διαμορφώσει την καθημερινότητά τους παίρνοντας μικρότερα ή μεγαλύτερα ρίσκα είτε έχουν αρχίσει να πιστεύουν πραγματικά ότι δεν θα τους αγγίξει ποτέ. Και γι’ αυτόν τον λόγο, η συζήτηση που γίνεται για τη στάση της Εκκλησίας στη διαχείριση της πανδημίας κακώς διεξάγεται υπό το πρίσμα των προσωπικών πεποιθήσεων του καθενός. Πόσο μάλλον που καταλήγουμε να μπλέκουμε σε μια κουβέντα που αφορά το φθαρτό θνητό μας σώμα με τη μεταφυσική της κάθε πίστης και τη θεολογία, ορθόδοξη ή μη. Παρότι, ας το παραδεχτούμε, είναι αληθινά γαργαλιστική η επιθυμία να σχολιάσει κανείς κατά πόσο συνάδει με το πνεύμα των διδαχών του Θεανθρώπου η άρνηση εφαρμογής των μέτρων προστασίας της υγείας των συνανθρώπων μας από ιερείς και πιστούς, ας δεχτούμε ότι ακόμη κι οι αντιφάσεις μπορούν να είναι σεβαστές αν δεχτούμε ότι η κάθε πίστη, θρησκευτική ή μη, βασίζεται στα δικά της μοναδικά υποκειμενικά κριτήρια.