Πάντα υπήρχαν φωνές που κατά καιρούς, ιδίως σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, υποστήριζαν πως η διάκριση Αριστερά – Δεξιά είναι ιστορικά ξεπερασμένη, αφού αυτή «αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα νέα φαινόμενα των καιρών». Οσοι επιμένουν σ’ αυτή τη διάκριση χαρακτηρίζονται από ρομαντικοί έως δογματικοί, από ιδεοληπτικοί έως ξεπερασμένοι γραφικοί. Οσοι πάλι θεωρούν ότι «ξεμπερδέψαμε» με αυτήν αυτοεγκωμιάζονται ως ορθολογιστές, δημοκράτες και φιλελεύθεροι. Ασχετο βεβαίως που ο νεωτερικότητα και φιλελευθερισμός γεννώνται πάνω σ’ αυτή τη διάκριση, όπως και πάνω σ’ άλλη μια, αυτή μεταξύ προόδου και συντήρησης, η οποία και αυτή θεωρείται ξεπερασμένη. Φιλελευθερισμός χωρίς αυτές τις διακρίσεις είναι αετός χωρίς φτερά. Ή μάλλον πιο σωστά χωρίς αυτές ο μόνος που δεν υπάρχει, είναι ο φιλελευθερισμός και η νεωτερικότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή