Στα πρώτα χρόνια της πτώχευσης, η Ελλάδα βρέθηκε στο ναδίρ της εθνικής της αυτοπεποίθησης. Ηταν η εποχή που πύρινα δημοσιεύματα απαιτούσαν, συχνά στα σοβαρά, να πουληθεί η Ακρόπολη για να πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Και που μεγάλα, ιδίως γερμανικά, έντυπα ασχημονούσαν με όση φαντασία διέθεταν, όπως το «FOCUS» που έβαζε στο εξώφυλλό του την Αφροδίτη της Μήλου να σηκώνει το μεσαίο δάκτυλο. Η εποχή που το ακροδεξιό ιδεοληπτικό γκρουπούσκουλο «Εναλλακτική για τη Γερμανία» γινόταν κόμμα με καταστατικό στόχο να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, μέχρι που ήρθε η μεταναστευτική κρίση και εξελίχθηκε σε κεντρικό πολιτικό παράγοντα στη γερμανική (και πιθανώς αύριο και στην ευρωπαϊκή) δημόσια ζωή. Σε αυτά τα χρόνια η Ελλάδα είχε φτάσει τόσο χαμηλά, που πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι δεν θα σηκωθεί ξανά. Τότε, ένας από τους πιο πικρόχολους γερμανούς σχολιαστές έγραψε κάτι δηκτικά, αλλά που είχε τη δική του αυτοτελή αξία: «Οι Ελληνες είναι καλλιτέχνες της επιβίωσης». Και, όπως αποδείχθηκε, για πολλοστή φορά στη σύγχρονη Ιστορία, είχε δίκιο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή