Τα συγκλονιστικά γεγονότα, που διαδραματίσθηκαν στο Καπιτώλιο, κατέστησαν σαφές ότι το μείζον πρόβλημα στις ΗΠΑ είναι πλέον η θεαματική και εξαιρετικά απειλητική άνοδος της Ακροδεξιάς. Οχι η άνοδος του «λαϊκισμού», γενικά και αόριστα, αλλά η άνοδος ενός συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: την αντίθεση στο κράτος δικαίου και στα ατομικά δικαιώματα, τον εθνικισμό, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, την εχθροπάθεια και την άρνηση της διαφορετικότητας. Στοιχείο βέβαια αυτής της Ακροδεξιάς είναι και ο λαϊκισμός. Οχι όμως με την παρεφθαρμένη έννοια που χρησιμοποιούν οι οπαδοί ενός καθεστωτικού πολιτικού καθωσπρεπισμού – για να τσουβαλιάσουν άκριτα κάθε παθογένεια του πολιτικού συστήματος αλλά και για να απαξιώσουν κάθε εκδήλωση ριζικής πολιτικής αμφισβήτησης – αλλά υπό την έννοια της καλλιέργειας της ψευδαίσθησης ότι ο λαός μπορεί να ασκεί την κυριαρχία του κατά το δοκούν, χωρίς να περιορίζεται ούτε από το Σύνταγμα ούτε από τους νόμους. Με αυτήν την ορολογική του οριοθέτηση, ο λαϊκισμός συνδέεται άρρηκτα όσο με τον αρχηγισμό των ακροδεξιών ηγετών – που θεωρούν τον εαυτό τους προνομιακό διαμεσολαβητή για την εγκοίτωση, δηλαδή επί της ουσίας τη χειραγώγηση, της λαϊκής θέλησης – όσο και με τον εθνικισμό (εξού και ο όρος «εθνολαϊκισμός»).  

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή