Τέλος στα ροδοπέταλα

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν για καιρό ένας αρχηγός χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση. Είχε την ασυλία εκείνου που πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ από την πολιτική αφάνεια του 3%, τον έκανε κυβέρνηση και τον κρατάει ακόμα στο παιχνίδι του δικομματισμού. Θα μπορούσε να χαίρει της ίδιας ασυλίας τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές. Οι χειρισμοί του, όμως, ήδη από την πρώτη μέρα που υποσχέθηκε τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, προδιέγραφαν πως ο δρόμος προς το συνέδριο δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η αλήθεια της Ομπρέλας είναι πως η πολιτική επιβίωση των στελεχών που την απαρτίζουν επέβαλε τη συνεργασία, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν σε όλα μεταξύ τους. Η σημασία της είναι μεγαλύτερη: για πρώτη φορά η παλιά φουρνιά στελεχών, που δεν γαλουχήθηκε στα κυβερνητικά έδρανα και είδε τις κακές πρακτικές της τετραετίας να συνεχίζονται, παίρνει ανοιχτά θέση – και δεν τάσσεται με την Κουμουνδούρου. Το αίτημα για εσωκομματική δημοκρατία και για «τεκμηριωμένη, μαχητική, προγραμματική αντιπολίτευση» έχει μόνο έναν αποδέκτη. Θα μείνει, άραγε, μόνο στα αιτήματα;