Ερμηνείες

Αν πάντως αφήσει κανείς στην άκρη το κατά πόσο έχουν προοδευτικό χαρακτήρα τα κόµµατα που κορτάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, κι αναρωτηθεί πού εκείνα καταλήγουν µετρώντας τη δική του προοδευτικότητα, διαπιστώνει ότι ο προσκαλών µουντζουρώνει το προσκλητήριο. Ο αρχηγός του ΜέΡΑ25, π.χ., το ξεκαθάρισε γραπτά: όποιος αποδέχεται την Ενισχυµένη Επιτήρηση και τα συµφωνηθέντα µε τους εταίρους στα Eurogroup δεν είναι προοδευτικός. Αρα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πληροί τις βαρουφακικές προϋποθέσεις της προόδου. Ούτε όµως και τις κοµµουνιστικές, αφού για το ΚΚΕ δεν λογίζεται ως προοδευτικό ένα κόµµα που υπέγραψε Μνηµόνιο, και δεν υπερασπίστηκε τα αιτήµατα της εργατικής τάξης – όπως λένε οι παροικούντες την κόκκινη έδρα. Για την πλειονότητα των κιναλιτών, πάλι, λαϊκισµός και απουσία µεταρρυθµιστικής ατζέντας καθιστούν τη µείζονα αντιπολίτευση οπισθοδροµική δύναµη – παρεµπιπτόντως το 66,7% των ψηφοφόρων τους προτιµά µια κυβερνητική συνεργασία µε τη ΝΔ αντί µιας µε τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία επιθυµεί µόλις το 3,2%. Κοινός παρονοµαστής των παραπάνω ερµηνειών του όρου, λοιπόν, είναι πως προοδευτική διακυβέρνηση και συριζαϊκή διακυβέρνηση ξεκινάνε από πολύ µακριά, και δύσκολα θα συναντηθούν.