Η Πορτογαλία είναι μια χώρα που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των «αδιάφορων». Το κράτος που γέννησε μεγάλους ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες της μουσικής Fado και βέβαια ποδοσφαιριστές (βλέπε Ρονάλντο, Φίγκο κ.λπ.) βγάζει προς τα έξω μια μελαγχολία. Την επισκέφθηκα πριν από δύο χρόνια. Οι Πορτογάλοι δεν μιλάνε πολύ τις ξένες γλώσσες, είναι όμως φιλόξενοι και χαρούμενοι σε ένα περιβάλλον που κάποιες στιγμές σου… σφίγγει την ψυχή. Σε κάποια στιγμή, βγαίνοντας προς τα έξω στα παραθαλάσσια προάστια μου έδειξαν την τεράστια βίλα που είχε αγοράσει η Μαντόνα, επιθυμώντας τότε να ζήσει στη χώρα της Μεσογείου. Τελικά το μετάνοιωσε. Δεν ξέρω αλλά στην Πορτογαλία αισθάνεσαι κάπως… απομονωμένος από τον υπόλοιπο πλανήτη. Εστω και αν δίπλα σου ακούγονται μουσικές Fado από την Κριστίνα Μπράνκο ή το «Desfado» από την Ανα Μούρα… Τα Fado που στα πορτογαλικά σημαίνει μοίρα ή πεπρωμένο εντοπίζονται στη δεκαετία του 1820. Η μουσική είναι μελαγχολική (άρα δεν… κάνω λάθος για την Πορτογαλία), οι στίχοι μιλάνε για τη θάλασσα και τη ζωή των φτωχών. Πολλοί δακρύζουν όταν ακούνε τα συγκεκριμένα τραγούδια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή