Στην εποχή των μέσων μαζικής επικοινωνίας και της εικόνας, τα δάκρυα έχουν γίνει στοιχείο της πολιτικής. Εφόσον χύνονται με μέτρο θεωρούνται απόδειξη συναισθηματισμού, όπως π.χ. το δάκρυ του Μπάρακ Ομπάμα για τη γιαγιά του. Ορισμένοι, ωστόσο, το παρακάνουν και γελοιοποιούνται. Θυμάμαι, συγκεκριμένα, την περίπτωση του Αυστραλού Μπομπ Χοκ, ο οποίος έκλαιγε με κάθε ευκαιρία: τη μία για την κόρη του που έκανε ναρκωτικά, την άλλη για τη γυναίκα του που την είχε απατήσει, μετά για τους φοιτητές της πλατείας Τιενανμέν κ.ο.κ. Οχι ότι η κατάχρηση των δακρύων του βγήκε σε κακό. Ο Χοκ, που πέθανε πρόπερσι στα 90 του, διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας του από το 1983 μέχρι το 1991.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή