Υστερα από τόσους αγώνες και τόσα δάκρυα το ουτοπικό όραμα έγινε πραγματικότητα

Είναι περίπου αδύνατον να μιλήσεις ψύχραιμα και αντικειμενικά για οποιονδήποτε άνθρωπο συμβαίνει να τον γνωρίζεις εξήντα χρόνια, πολύ περισσότερο όταν ο άνθρωπος αυτός σου έστειλε με αγαπημένο συγγενικό σου πρόσωπο το πρώτο βιβλίο που πήρες με αφιέρωση στη ζωή σου, ενώ ήσουν ακόμη έφηβος σε μια επαρχιακή πόλη. Ο χρόνος είναι το 1961, το πρόσωπο είναι η Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, το βιβλίο είχε τον τίτλο «Πηγαίναμε ανατολικά» και η επαρχιακή πόλη ήταν ο Βόλος. Τρομάζει κανείς αν σκεφτεί τα γεγονότα που στοίχειωσαν τη ζωή των ανθρώπων ακόμη και σε μια μικρούλα γεωγραφικά περιοχή του πλανήτη, μέσα στα εξήντα αυτά χρόνια, ευτυχώς όμως με τη Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα δεν έχει να συζητήσει θέματα που συνδυασμένα με μια ιδιωτική μνήμη προορίζονται να ξεχαστούν, αλλά θέματα καθολικού ενδιαφέροντος που δεν χάνουν την «επικαιρότητά» τους όσα χρόνια και αν συμβεί να περάσουν.