Τα δέντρα, «μάρτυρες» της Ιστορίας

Στο «Φωτάκι», με το οποίο πρωτογνωρίσαμε πέρυσι τον 73χρονο ιταλό συγγραφέα (επίσης Καστανιώτης), ο κεντρικός ήρωας είχε εγκαταλείψει τον αστικό βίο για να εγκατασταθεί σε έναν μισοεγκαταλειμμένο ορεινό οικισμό. Πέραν αυτού δεν γνωρίζαμε τίποτα για το παρελθόν του, ούτε άλλωστε για τον ακριβή τόπο της εξιστόρησης. Ωστόσο, όλα έμοιαζαν συγκεκριμένα και γνώριμα, σαν κληροδοτημένη ανάμνηση: ο κύκλος των εποχών, φαράγγια και βουνοκορφές, σκόρπια εγκαταλελειμμένα χωριά, πέτρινα σπίτια που κατέρρεαν, μια ορεινή δασική ζώνη. Το φυτικό στοιχείο κυριαρχούσε παντού. Ο αφηγητής έχτιζε ξανά εξ αρχής την μάλλον κατεστραμμένη ζωή του. Ξαναανακάλυπτε το εναλλασσόμενο φως, τη φυσική αναγέννηση, τις υποχθόνιες διεργασίες αναπαραγωγής της ζωής, το πέταγμα των χελιδονιών, το τρίξιμο των νεκρών φύλλων, την ηθολογία των φιδιών ή των αγριόχοιρων. Διαλεγόταν με τον φυσικό κόσμο καθώς του απηύθυνε ερωτήματα για το νόημα της πάλης για την επιβίωση.