Ενα φάντασμα πλανιέται, ο όχλος

Ηταν από τους τίτλους των ημερών, που ακούστηκε μετά την έφοδο των «αμερικανόψυχων» στο Καπιτώλιο: «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (1935) του πρώτου αμερικανού νομπελίστα Λογοτεχνίας Σίνκλερ Λιούις. Στο μυθιστόρημα του σατιρογράφου – εδώ η «ετικέτα» έχει τη σημασία της -, πρόεδρος εκλέγεται ο Μπερζέλιους Γουίντριπ, ένας αθεράπευτος λαοπλάνος και φιλοναζί, που εμπνέεται από τον Χίτλερ. «Η μόνη μου φιλοδοξία είναι να κάνω τους Αμερικανούς να αντιληφθούν ότι αποτελούν, και οφείλουν να συνεχίσουν να αποτελούν, τη σπουδαιότερη Φυλή στην υφήλιο… Οποιες κι αν είναι οι Διαφορές μεταξύ μας, σε πλούτο, γνώσεις, ικανότητες, καταγωγή ή δύναμη – πράγμα που ωστόσο δεν ισχύει για όσους είναι φυλετικά διαφορετικοί από εμάς -, είμαστε όλοι αδέλφια» (μετάφραση Νίκου Μάντη, εκδ. Καστανιώτη, 2016). Ο γερουσιαστής εμφανίζεται σαν τον Μεσσία για την «Αμερική της επαρχιακής κωμόπολης», τους σταυροφόρους της ρατσιστικής θεωρίας, τους σωβινιστές που θέλουν μια απρόσιτη, περίκλειστη και αμόλυντη πατρίδα. Σύμμαχός του είναι η κοινωνική μνησικακία, η Κου Κλουξ Κλαν και η «Λεγεώνα των Ξεχασμένων Ανθρώπων», που προειδοποιεί διαρκώς τους πολιτικούς: «έχουμε σιχαθεί να είμαστε οι καταφρονεμένοι… είμαστε πλέον πάνω από πενήντα εκατομμύρια· δεν είμαστε καμιά κλαψιάρικη ορδή, αλλά, τουναντίον, έχουμε τη θέληση, τη φωνή και την ψήφο ώστε να επιβάλουμε την κυριαρχία μας! έχουμε ενημερώσει έναν προς έναν τους πολιτικούς ότι απαιτούμε – ότι απαιτούμε – συγκεκριμένα μέτρα και δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλες καθυστερήσεις». Στα μάτια του αντιφρονούντος εκδότη Ντορέμους Τζέσαπ: «ο γερουσιαστής ήταν χυδαίος, σχεδόν αναλφάβητος, ένας δημόσιος τσαρλατάνος που εύκολα θα μπορούσε να ξεσκεπαστεί, και οι “ιδέες” του ηλίθιες… Διέθετε κάθε προκατάληψη και φιλοδοξία του Αμερικανού Μέσου Ανθρώπου…».