Ξεκινώ από ένα παράδοξο της πνευματικής μας ζωής. Σε μιαν εποχή, όλον τον 19ο αιώνα, που ο αναλφαβητισμός ήταν στα ύψη, στον γυναικείο μάλιστα πληθυσμό έφτανε στο 90%, υπήρξε ποιητικό θέατρο, και μάλιστα στην καθαρεύουσα. Ο Σούτσος και ο Βερναρδάκης, κυρίως ο δεύτερος με τη «Φαύστα» (που παίχθηκε ταυτόχρονα από δύο αντίπαλες θεατρίνες, την Ευαγγελία Παρασκευοπούλου και την Αικατερίνη Βερώνη), είδαν τα έργα τους να σπάνε ταμεία. Αλλά και στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, και ιδιαίτερα στο Βασιλικό Θέατρο (1901-1908), ανέβηκαν από τον μέγιστο σκηνοθέτη Θωμά Οικονόμου και είδαν το φως της σκηνής ποιητικά θεατρικά έργα, π.χ. του Προβελέγγιου, και μάλιστα «ηρωικά», με πρόσωπα ήρωες της Επανάστασης, αναλφάβητους, που μιλούσαν σκηνική καθαρεύουσα. Βέβαια, εκείνη την εποχή η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό του ποιητικού δράματος, συνεχίζοντας την παράδοση του Γκαίτε, του Σίλερ, του Ουγκώ και του πρώτου Ιψεν («Πέερ Γκυντ»).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή