Υπάρχει μια παραδοξότητα όσον αφορά εμάς τους δημοσιογράφους. Οι ημέρες που, λόγω ειδησεογραφίας, είναι για εμάς «ευτυχείς» επαγγελματικά, δηλαδή πλούσιες σε γεγονότα, είναι, κατά κανόνα, δυστοπικές για την κοινωνία. Θυμάμαι, αργά το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, όταν, στο παρά πέντε της εκτύπωσης, είχαμε «ξηλώσει» ένα τεύχος του περιοδικού στο οποίο δούλευα τότε για να το ξαναστήσουμε από την αρχή λόγω της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, είχα αναφωνήσει «Τι ωραία ημέρα για να είσαι δημοσιογράφος!». Το έχω σκεφτεί σε πολλές περιπτώσεις από τότε. Τότε που κάηκε η Αθήνα – και τον Δεκέμβριο του 2008 και τον Φεβρουάριο του 2012 -, στο δημοψήφισμα του 2015, την πρώτη ημέρα της πρώτης καραντίνας, τη νύχτα που οι τραμπούκοι μπούκαραν στο Καπιτώλιο. Δεν πρόκειται περί τρομολαγνείας, απλά σε συνθήκες απόλυτης κανονικότητας δεν έχουμε τι να γράψουμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή