Ηταν αναμενόμενο το γεγονός ότι ο διάλογος για την ελευθερία και την ασφάλεια στα ΑΕΙ θα διεξαγόταν, για άλλη μία φορά, εν μέσω πολιτικών, ακαδημαϊκών και νομικών αντιπαραθέσεων. Η κληρονομιά της μεταπολίτευσης αποδείχτηκε ανθεκτική, ενώ η διστακτικότητα, έως και ανοχή της πολιτείας και της ακαδημαϊκής κοινότητας υπήρξε χρόνια, απέναντι στη συσσωρευμένη πλέον εμπειρία της βίας, της ανομίας, των βανδαλισμών, εμπρησμών, των καταστροφών, των προπηλακισμών και  της τέλεσης εγκληματικών πράξεων σε πανεπιστημιακούς χώρους, συχνά από ισχνές, πλην όμως δυναμικές μειοψηφίες. Ετσι, είναι μεν πολιτικά βολική η επίκληση των «απροϋπόθετων ακαδημαϊκών ελευθεριών», του δικαιώματος στην «αντισυμβατική αντιπαράθεση» και στην «κινηματική αμφισβήτηση», αλλά λειτουργεί ως άλλοθι δε, και κυρίως δεν απαντά στο πρόβλημα της βίας στα πανεπιστήμια. Αντίθετα, αλλοιώνει την ουσία των ακαδημαϊκών ελευθεριών, της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή