Είναι 21 Ιανουαρίου του 1921 και ένα μικρό πλήθος εγκαταλείπει το Θέατρο Γκολντόνι του Λιβόρνο, στην Τοσκάνη, τραγουδώντας τη Διεθνή. Μεταβαίνει σε ένα άλλο θέατρο, λιγότερο από δυο χιλιόμετρα μακριά, πιο ταπεινό αυτό, το Teatro San Marco. Εγκαταλείπει το 17ο συνέδριο του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Γκολντόνι, λόγω της άρνησης του κυρίαρχου, επονομαζόμενου «μαξιμαλιστικού» ρεύματος, να εκδιώξει την ομάδα των μεταρρυθμιστών, όπως απαιτεί η Κομιντέρν, προκειμένου να πραγματοποιήσει το πρώτο συνέδριο ενός νέου κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας – και μετέπειτα Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI). Ξεκινά έτσι αυτό που ο ιταλικός Τύπος, αντλώντας έμπνευση από τον «Σύντομο 20ό αιώνα» του Ερικ Χόμπσμπομ, αποκαλεί «ο σύντομος αιώνας του PCI»: 70 χρόνια ζωής, έως τις 3 Φεβρουαρίου του 1991, με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το μεγαλύτερο ΚΚ που έχει γνωρίσει ποτέ δυτική χώρα, (συμ)πρωταγωνιστή στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Είναι χαρακτηριστικό πως, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του, η La Stampa έκανε λόγο για μία «πραγματική PCI-mania» – τόσο πολλά είναι τα επετειακά βιβλία που κυκλοφορούν και οι διαδικτυακές εκδηλώσεις που οργανώνονται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή