Πρυτάνεις υπέρ της στασιμότητας

Ενα από τα μόνιμα αιτήματα των πρυτάνεων από το υπουργείο Παιδείας, ανέκαθεν, αφορούσε τους υπεράριθμους φοιτητές. Σχεδόν όλα τα τμήματα σε όλες τις υπολογίσιμες σχολές κάθε χρόνο ζητούν λιγότερους. Ε, προχθές, στην έκτακτη σύνοδο των πρυτάνεων εκφράστηκε η δυσαρέσκειά τους επειδή, με το νέο σύστημα, και κυρίως με τη θέσπιση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής θα μειωθεί ο συνολικός αριθμός των εισαγόμενων φοιτητών. Εως προχθές δεν ήθελαν υπεράριθμους, σήμερα διαμαρτύρονται επειδή θα λιγοστέψουν. Παρέθεσα το παραπάνω παράδειγμα για να τονίσω ότι το μόνο που θέλουν οι πρυτάνεις είναι η ησυχία τους. Η κατάλυση της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου από την αντιμεταρρύθμιση Γαβρόγλου εκφράζει απολύτως τη σύνοδό τους. Το αίτημα για μείωση των υπεράριθμων είχε διαμορφωθεί και υποστηριζόταν τουλάχιστον από το 1999. Με την πολιτική «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ», δεν εξυπηρετήθηκαν μόνο οι τοπικές κοινωνίες με προϋποθέσεις λειτουργίας ενοικιαζόμενων και μοντέρνων καφενείων. Εξυπηρετήθηκε και το απωθημένο του Ελληνα για πρόσβαση σε ένα πτυχίο. Ετσι, ενώ στις χώρες του ΟΟΣΑ εισέρχεται σε πανεπιστημιακές σχολές ποσοστό 30% των νέων, στην Ελλάδα πρόσβαση απέκτησε περίπου 80%. Εγινε καλύτερη η χώρα; Οχι. Η ποιότητα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης έπεσε και το πτυχίο σε μεγάλο βαθμό δεν καθρεφτίζει ειδικές μαθησιακές δεξιότητες. Απλώς είναι τυπικό προσόν και, για πολλούς, απαραίτητο στη μοριοδότηση για είσοδο στο Δημόσιο. Επιπλέον, το 1/3 των φοιτητών δεν αποφοιτούν και παραμένουν εγγεγραμμένοι στα μητρώα. Και με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ στερείται η τεχνική εκπαίδευση εξειδικευμένους εργαζόμενους. Πολλαπλή στρέβλωση.