Το χέρι του θεού στη μουσική

Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από κομμάτια, όπως το «Be my baby» των Ronettes θα κρυβόταν ένας μουσικός παραγωγός με ψυχική διαταραχή, που έφτασε να καταδικαστεί για φόνο το 2009; Αυτή ήταν η αυτοκαταστροφική αντίφαση που, ως ένα σημείο, συμπυκνώνει τη ζωή και τη διαδρομή του Φιλ Σπέκτορ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών, χτυπημένος από τον κορωνοϊό, στη φυλακή όπου εξέτιε ποινή για τον φόνο της ηθοποιού Λάνα Κλάρκσον. Είχε προλάβει να χαρακτηριστεί ιδιοφυΐα, «τρελάρας», «ανυπόφορος», επιδραστικός, πρωτοπόρος. Στην κληρονομιά του σίγουρα ανήκει το περίφημο «Τείχος της Μουσικής», μια προσέγγιση για τον ήχο του ροκ ‘ν’ ρολ, που βασιζόταν σε μια βαγκνερική σύλληψη. Για να το πετύχει, ο Σπέκτορ είχε συγκεντρώσει μεγάλες ομάδες μουσικών για τα ορχηστρικά μέρη πολλαπλασιάζοντας τα όργανα που έπαιζαν μαζί για να παραγάγουν πιο «γεμάτο» ήχο. Αλλοι πάλι στέκονται σε μια από τις πολλές «επιστροφές» που επιχειρούσε κάθε τόσο, όταν έβγαινε από την αυτοαπομόνωση: το «Let it be» των Beatles το 1969, που είχαν απορρίψει άλλοι παραγωγοί. Ζητήσαμε από τον ραδιοφωνικό παραγωγό και «γνώστη» Γιάννη Πετρίδη να θυμηθεί την εποχή που πρωτοάκουσε τον ήχο, ο οποίος αργότερα έμελλε να συνδεθεί με το όνομα του Φιλ Σπέκτορ.