Πριν, κατά, μετά

Λόγω της τραγικής επιδημικής λαίλαπας αντιλαμβάνεται ο καθένας πως είμαστε υποχρεωμένοι να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε συνθήκες επιβίωσης, διότι είναι αυτονόητο πως προέχει το ζην και το ευ ζην αναμένει ευνοϊκές συνθήκες, ώστε να οικοδομήσει τον οίκο της δημιουργίας πέραν και χάριν της υπάρξεως του ζην. Οταν το σώμα απειλείται, ταπεινώνεται από αόρατα, αλλά συχνά θανατηφόρα, μικρόβια, ιούς, αλλά και άλλες άπειρες οντότητες της ζώσας ύλης, όταν ο φορέας σώμα αδυνατεί να σκεφτεί, να δράσει, να αντιδράσει, να κινηθεί, συχνά να τραφεί και να αισθανθεί, τότε είναι λογικό να παραλύει κάθε σύστημα που έχει μέσα σε χιλιάδες χρόνια δημιουργήσει αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό, συστήματα ιδεών, αξίες, ηθικούς κώδικες, τέχνη, επιστήμη. Στο κρεβάτι της απομόνωσης ο άρρωστος, όποια πολιτισμικά προσόντα, όσες δημιουργικές λειτουργίες έχει υπηρετήσει, αδρανούν και με τον καιρό της ασθένειας, σιγά – σιγά, νεκρώνονται. Ενας άρρωστος από την πανδημική λαίλαπα έχει εντρυφήσει στα μυστήρια της φύσης, στη μαγεία των αριθμών, στην ποικιλία των ιδεών και των μορφών, στα συστήματα μελέτης και αξιοποίησης των φυσικών και των πνευματικών φαινομένων, στο κρεβάτι του πόνου, και ιδίως σε συνθήκες νόσησης από άγνωστης συμπεριφοράς μικροοργανισμούς, είτε αυτά είναι ιοί, μικρόβια, βακτήρια, έχει να αντιμετωπίσει και να αποδεχθεί πως ο καίριος και μόνος φορέας που επιτρέπει στον άνθρωπο να κάνει τέχνη, επιστήμη, όποιο επιτήδευμα είναι το σώμα. Οταν το σώμα νοσεί, η λογική, η φαντασία, η μνήμη, το συναίσθημα, η βούληση, ακόμη και οι έξεις δοκιμάζονται, αδρανούν, εξασθενούν και με τον καιρό, όσο διαρκεί η ασθένεια, απορρυθμίζονται και, στο τέλος, αφανίζονται.