«Εγώ είμαι παράλογη; Παράλογα βλέπω»; Ηταν μια φράση της μητέρας μου που επαναλάμβανε συχνά, κι εγώ κι ο αδερφός μου γελούσαμε με την ερώτηση που την απηύθυνε προς πάσα κατεύθυνση, μπορεί και προς σύμπαν. Ποτέ δεν κατάλαβα. Προχθές όμως άκουσα τον εαυτό μου να την εκστομίζει σχεδόν στον ίδιο τόνο, με την ίδια χροιά. Μόνο που αυτή τη φορά δεν γέλασα. Απ’ τη μια μεριά συγκινήθηκα που η μητέρα μου, μετά από τόσα χρόνια, ζούσε μέσα μου κι απ’ την άλλη σάστισα γιατί όντως ήταν γνήσια η απορία μου. Κι η αφορμή δεν ήταν μια. Ηταν πολλές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή