Η δύσκολη εξίσωση της αξιολόγησης εκπαιδευτικών

Ο στόχος τέθηκε από το Μαξίμου το καλοκαίρι του 2019. «Εμπιστοσύνη στο δημόσιο σχολείο» έγραφε για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ο μπλε φάκελος που είχε παραδοθεί στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Και οριζόταν τότε ως κυβερνητική προτεραιότητα, κάπως οραματικά, η «μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον διευθυντή και στους εκπαιδευτικούς». Ακριβώς ο ίδιος στόχος πέρασε αυτούσιος στον αναθεωρημένο φάκελο που η Νίκη Κεραμέως έβαλε φέτος στο συρτάρι της. Μόνο που αυτή τη φορά η πιο λεπτομερής εξειδίκευση των άμεσων προτεραιοτήτων – ως μία από τις βασικές μεταρρυθμίσεις του 2021 – περιλαμβάνει τη φράση «αξιολόγηση εκπαιδευτικών, αυτονομία, νέο σύστημα επιλογής στελεχών εκπαίδευσης» και μάλιστα με εμπροσθοβαρές χρονοδιάγραμμα πρώτου τριμήνου. Ο σχεδιασμός δεν είναι καινούργιος, αντιθέτως «ωριμάζει» στο παρασκήνιο από πέρυσι. Γιατί, όπως αναγνωρίζουν στο πρωθυπουργικό γραφείο, και μόνο η λέξη «αξιολόγηση» είτε ατομικά των εκπαιδευτικών είτε των σχολείων, κουβαλάει τα… βάρη του πολιτικού κόστους και της απειλής για γενικευμένο συγκρουσιακό κλίμα, ως πυροκροτητής αντιδράσεων δηλαδή ακόμα και από την κυβερνητική παράταξη των καθηγητών ΔΑΚΕ.