«H ταυτότητα που με ακολουθεί σαν ημικρανία, είναι ότι είμαι η κόρη μεταναστών»

«Αν είσαι ένας άνθρωπος χωρίς έγγραφα κάπου στην Αμερική, μερικά από τα πράγματα που κάνεις για να έχετε μια αξιοπρεπή ζωή εσύ και οι αγαπημένοι σου είναι παράνομα. Κάποια απαιτούν ένα ειδικό σύνολο δεξιοτήτων. Οι μεγαλύτεροι γνωρίζουν μερικά μεγάλα κόλπα – διασχίζουν ερήμους τη νύχτα, μελετούν τον Ρίο Γκράντε για εβδομάδες για να βρουν το πιο ρηχό σημείο του ποταμού για να το διασχίσουν, βρίσκουν δουλειά την πρώτη τους μέρα στη χώρα, βρίσκουν διαμερίσματα που δεν χρειάζονται μισθωτήριο, μαθαίνουν αγγλικά σε δημόσιες βιβλιοθήκες, κοινοτικά κολέγια ή από το σίριαλ “Frasier”. […] Οι γονείς μας έχουν παιδιά για τους ίδιους λόγους με τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά η θυσία τους για εμάς είναι αδύνατο να αρθρωθεί και το βάρος της γίνεται αισθητό βαθιά στο σώμα. Αυτό είναι το σύμφωνο μεταξύ των μεταναστών και των παιδιών τους στην Αμερική: μας δίνουν μια καλύτερη ζωή και περνάμε το υπόλοιπο αυτής της ζωής υπολογίζοντας πόση από τη σάρκα μας θα εξοφλήσει το χρέος».