Για τη μεσαία τάξη ή για την κοινωνική συνοχή;

Η δημόσια αντιπαράθεση για τη μεσαία τάξη και τις επιβαρύνσεις που δέχθηκε στα μνημονιακά χρόνια και ιδιαίτερα κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη διάψευση των προσδοκιών της από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, καλά κρατεί. Δυστυχώς αυτή η συζήτηση είναι προβληματική από την άποψη των ορισμών και των πραγματικών στοιχείων, ενώ συχνά είναι απολύτως προσχηματική και υποκριτική. Γιατί ξεχνούν (;)  όσοι εύκολα υιοθετούν το αφήγημα της «μεσαίας τάξης ως το κύριο θύμα της κρίσης», ότι καταρχήν δεν υπάρχει μια ενιαία και ομοιογενής μεσαία τάξη αλλά πολλαπλά μεσοστρώματα με τελείως διαφορετικές δυνατότητες και αντοχές. Και επίσης παραβλέπουν ότι o μεγάλος χαμένος στα χρόνια της οικονομικής κρίσης ήταν η μισθωτή εργασία, στο Δημόσιο και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Τόσο από άποψη εισοδήματος, όσο και από άποψη δικαιωμάτων. Το μεγάλο πλήγμα στη μεσαία τάξη το επέφερε η χρεωκοπία της χώρας και η κατάρρευση της οικονομίας και του ΑΕΠ (-25%). Τα τμήματά της που φτωχοποιήθηκαν τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, όχι μόνο δεν είχαν καμιά επιπλέον επιβάρυνση επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα με την πολιτική της καθολικής κάλυψης υγείας  ήταν εγγυημένη η πρόσβαση των ανασφάλιστων επαγγελματιών και εμπόρων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (ν.4368/2016) με διαγραφή χρεών για νοσήλεια, μειώθηκαν οι ασφαλιστικές τους εισφορές λόγω της σύνδεσής τους με το εισόδημα,  ενισχύθηκε η πρόσβαση των παιδιών τους σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και  σχολικά γεύματα, υπήρξε μέριμνα για τη δωρεάν μετακίνηση ανέργων από τα μέσα μαζικής μεταφοράς.   Προφανώς υπήρξαν και νέες επιβαρύνσεις ή παρατάθηκαν προϋπάρχουσες σε ανθρώπους που αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε ένα 3ο Μνημόνιο (υποχρεωτικό και όχι αχρείαστο όπως λέει ψευδόμενη η ΝΔ), το οποίο προέβλεπε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων που έπρεπε να πιαστούν για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο των μνημονίων, της ύφεσης και της λιτότητας. Με δεδομένη λοιπόν την πολιτική προτεραιότητα  να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση και η ακραία φτώχεια στη χώρα, αλλά και επειδή μέρος του μεγάλου πλούτου είχε ήδη διαφύγει στο εξωτερικό (καταθέσεις, off shore εταιρείες κ.λπ.), ήταν κεντρική και συλλογική απόφαση της κυβέρνησης (και όχι του  οικονομικού επιτελείου) να διατεθούν επιπλέον πόροι για την κοινωνική συνοχή, τους οποίους αναγκαστικά επωμίστηκαν – ίσως όχι με τον πιο δίκαιο τρόπο – τμήματα της μεσαίας και ανώτερης τάξης, προστατεύοντας τα ήδη εξαντλημένα μισθωτά στρώματα.