Πράξη

Δύο κρίνονται ως οι επικινδυνότερες. Η απουσία πλαφόν εισόδου, που επιτρέπει στα άκρα του πολιτικού συστήματος να εξασφαλίζουν μια θέση γύρω από το τραπέζι του δημοτικού συμβουλίου παρότι έχουν συγκεντρώσει ελάχιστες χιλιάδες ψήφους, λιγότερες ακόμη κι από έναν μεμονωμένο σύμβουλο μιας μεγάλης παράταξης. Κάπως έτσι, επιμένουν όσοι είναι εξοικειωμένοι με την αυτοδιοικητική καθημερινότητα,  ανοίγεται ο δρόμος στους ακραίους αφού αποκτούν δυσανάλογα μεγάλο – σε σχέση με τη συνολική τους απήχηση στο εκλογικό σώμα – ρόλο. Η δεύτερη, που αφορά την κυβερνησιμότητα, παρατηρείται κυρίως σε μικρούς και μεσαίους δήμους. Επειδή ο δήμαρχος δεν έχει την πλειοψηφία ένας και μόνο δημοτικός σύμβουλος αποκτά τη δυνατότητα να μπλοκάρει αποφάσεις. Στη συριζαϊκή θεωρία αυτό συνεπάγεται καλύτερο έλεγχο της δημοτικής αρχής, στην πεζή πραγματικότητα ωστόσο σημαίνει ότι οποιασδήποτε μορφής συμφέροντα – «από τον καφετζή μέχρι τον εργολάβο», όπως αναφέρει χαριτολογώντας ένας αιρετός – έχουν τη δύναμη να εμποδίσουν αποφάσεις που δεν τους αρέσουν. Με άλλα λόγια: η ανόθευτη απλή αναλογική μπορεί να νοθεύσει τη δημοκρατική αντιπροσώπευση και να παραγάγει καθαρές, 95 βαθμών, πελατειακές σχέσεις.