Η δίκη του Ανδρέα, το ΚΑΦΑΟ και η δίκη του Τραμπ

Η αμερικανική δημοκρατία είναι σίγουρα η μεγαλύτερη και ίσως η ισχυρότερη στον κόσμο. Το απέδειξε μόλις προχθές, με τον τρόπο που επικράτησε απέναντι στην πρωτοφανή δοκιμασία στην οποία την έθεσε ο πρώην πρόεδρος της χώρας Τραμπ. Αν εξαιρέσει κανείς μία μικρή μάζα εσωτερικών τρομοκρατών που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο, ουδείς άλλος τον ακολούθησε στην πορεία συνταγματικής εκτροπής. Γι’ αυτό και ήταν τελικά, ευτυχώς, μία απόπειρα – οπερέτα. Πιο πριν, ο πρώην πρόεδρος προσπάθησε συστηματικά και για ικανό διάστημα να εμπλέξει σημαντικούς παράγοντες του αμερικανικού δημόσιου βίου, όπως και θεσμούς και όργανα του κράτους. Και απέτυχε παταγωδώς. Γι’ αυτό και κατέληξε στην οπερέτα του Καπιτωλίου: επειδή τα άλλα, τα σημαντικά, δεν του είχαν βγει. Η δημοκρατία στην Αμερική αποδείχθηκε ισχυρή. Επεβίωσε της πρόκλησης. Ομως υπάρχει και κάτι που δεν είναι ή, τουλάχιστον, δεν ήταν μέχρι προχθές: έμπειρη σε τέτοιες κρίσεις. Μπορεί να είναι ψημένη σε πάρα πολλά, να έχει εμπλακεί σε κάθε είδους κρίσεις ανά τον κόσμο, αλλά, ως προς τις εσωτερικές κρίσεις ευστάθειας του πολιτεύματος, υπήρξε παρθένα. Και αυτό είναι που άλλαξε πραγματικά μετά το Καπιτώλιο: δεν είναι πια.