Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι εκκωφαντικό, τραγικό, μα και διδακτικό. Μια χώρα κυλάει εύκολα στην κόκκινη ζώνη επικινδυνότητας από την πανδημία και καταλήγει λόγω αυξητικού άλματος στα κρούσματα και τους θανάτους να αιτείται βοήθεια από άλλες χώρες.

Τα όρια μεταξύ της άρσης της απειλής και της αναζωπύρωσής της είναι ακόμα πολύ ρευστά. Και αυτό προφανώς ισχύει και για την Ελλάδα. Το τελευταίο  διάστημα σημειώνονται φαινόμενα χαλάρωσης του πληθυσμού αλλά και ανυπακοής των μέτρων. Προφανώς υπάρχει κόπωση από μεγάλη μερίδα πολιτών. Προφανώς υπάρχει οικονομική επισφάλεια και αγωνία για επανένταξη στην κανονικότητα. Ομως η απειλή της νόσου Covid-19 είναι παρούσα. Οι κοινωνίες δεν έχουν εξέλθει της διακεκαυμένης περιοχής και το πρόγραμμα του μαζικού εμβολιασμού δεν σημαίνει αυτόματη λύση.

Υπό αυτή την έννοια τώρα καλούμαστε να είμαστε πιο υπεύθυνοι και πιο πειθαρχημένοι. Τώρα έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία τα μέτρα και οι συλλογικές θυσίες μας. Τώρα είναι που απαιτείται ωριμότητα και υπομονή. Η Πορτογαλία και το επαπειλούμενο τρίτο κύμα καραδοκούν και θέτουν σε επισφάλεια όλο τον αγώνα των κοινωνιών έως εδώ. Ας θυμούνται δε ορισμένοι πως η ανάταξη της οικονομίας μας προϋποθέτει υγιείς δυνάμεις και θωρακισμένη την κατηγορία των πιο ευπαθών ομάδων. Για να μην αποδειχθεί σισύφεια η μάχη μας. Για να υπάρξει προοπτική που θα μας συμπεριλαμβάνει όλους όρθιους. Ας μην παραιτηθούμε από αυτό.