Περί υποκριτικής

Διάβασα με ενδιαφέρον, και λόγω ανάλογης ειδικότητας, την έρευνα του φίλου Θανάση Νιάρχου για το πάντα επίκαιρο (με την έννοια, πάντα ζέον) πρόβλημα της υποκριτικής τέχνης, δηλαδή το κατά πόσον ο ηθοποιός, ερμηνεύοντας έναν ρόλο, ταυτίζεται με τον χαρακτήρα ή «καμώνεται», κυρίως τα αισθήματά του, τους πόθους του και τις στρατηγικές του. Ως είδος ιντερμεδίου θυμίζω τη, γνωστή στα παρασκήνια της θεατρικής εμπειρίας, συνάντηση δύο σπουδαίων ηθοποιών από δύο διαφορετικές σχολές υποκριτικής. Κάποτε στα γυρίσματα της ταινίας «Marathon Man» του Χόλιγουντ μετείχαν ο Σερ Λόρενς Ολίβιε και ο Ντάστιν Χόφμαν. Ο αμερικανός ηθοποιός έπαιζε τον επώνυμο ρόλο. Ενα πρωί στο μπρέκφαστ που σερβίρονταν στο ξενοδοχείο όπου κατέλυσε το συνεργείο ο άγγλος μετρ κατέφτασε με το πρωινό, σκωτσέζικο κοστούμι του και το παπιγιόν για να πάρει το πρωινό του. Σε λίγο κατέφθασε και ο Αμερικανός, αξύριστος, καταπονημένος, με φόρμα και αθλητικά παπούτσια. Ο Σερ, έκπληκτος, τον ρώτησε εν πρώτοις, αν είναι άρρωστος, έτσι που τον έβλεπε χλωμό και ιδρωμένο. Ο σταρ του είπε πως είχε ξυπνήσει πολύ πρωί, έβαλε τη στολή του μαραθωνοδρόμου που θα φορούσε στο γύρισμα και βγήκε από το ξενοδοχείο και έτρεξε πάνω στη λεωφόρο, πέρα – δώθε, περίπου για δέκα χιλιόμετρα! Ο Σερ τον ρώτησε έκπληκτος, γιατί υπέστη αυτή την ταλαιπωρία και ο οπαδός της αμερικανικής σχολής υποκριτικής του ανακοίνωσε πως, ενόψει των γυρισμάτων, ήθελε να αποκτήσει την εμπειρία ενός πραγματικού μαραθωνοδρόμου. Τότε ο εκπρόσωπος της αγγλικής, κυρίως, σχολής υποκριτικής του είπε, σαφώς με δόση δόλιου χιούμορ: «Μα καλά, δεν μπορείτε, αντί να ταλαιπωρήστε, να καμωθείτε απλά τον χαρακτήρα του ρόλου»;