Η νοημοσύνη που δακρύζει

Εχω ζηλέψει πολλές πατέντες στη ζωή μου -μία όμως μου έχει πραγματικά κλέψει την καρδιά. Δεν ξέρω ποιος την πρωτοσκέφτηκε, ούτε πόσω μάλλον ποιος ήταν τόσο προνοητικός ώστε να την κατοχυρώσει. Εικάζω ότι δεν ήταν ένας, αλλά πολλοί, ίσως και ταυτόχρονα ή σχεδόν ταυτόχρονα στα πιο απόμακρα μέρη της υφηλίου. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η πατέντα πρέπει να χάνεται στα βάθη της προϊστορίας, τότε που το ανθρώπινο γένος άρχισε να αναρωτιέται τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του και μήπως – ό,τι και αν συμβαίνει εκεί μέσα – του χρησιμεύει για κάτι περισσότερο από το να τρώει, να πίνει,  να ουρεί, να αφοδεύει, να συνουσιάζεται, να δέρνει και να κοιμάται. Υποθέτω επίσης ότι εκείνοι, οι πρώτοι άνθρωποι που ξεκίνησαν να σκέφτονται, δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς ανάμεσα στους υπόλοιπους. Μπορεί οι υπόλοιποι να θέλησαν να τους ξεφορτωθούν με μια ροπαλιά στο κούτελο και διόλου απίθανο να ξεφορτώθηκαν έτσι αρκετούς, πάντως όχι όλους. Εως ότου εξαλείψουν αυτή την ενοχλητική αίρεση των σκεπτόμενων ανθρώπων, είναι εξαιρετικά πιθανό να διαπίστωσαν ότι ορισμένες από τις σκέψεις των αιρετικών βελτιώνουν τη ζωή όλων και αυξάνουν τις πιθανότητες για την κοινή επιβίωση. Σε αυτό το λεπτό χρονικό σημείο, όπου κυριολεκτικά κρίθηκε το μέλλον της ανθρωπότητας, κάποιος ή κάποιοι πρέπει να σήκωσαν το ανάστημά τους και να είπαν στην ομήγυρη: «Ας μη σκοτώσουμε όλους τους σκεπτόμενους. Ας κρατήσουμε μερικούς ζωντανούς, τουλάχιστον για όσον καιρό θα μας εξυπηρετούν και δεν θα μπερδεύονται στα πόδια μας. Εκείνοι θα συνεχίσουν να σκέφτονται κι εμείς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε».