Ο μυλωνάς κι ο πραματευτής

Ας αρχίσουμε απ’ αυτό: «Η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Ολη αυτή η μαγευτική πραμάτεια από διεγερτικά συναισθήματα, μικρές χαρές, ηδονικές πτώσεις, φευγαλέους θριάμβους, που έκαναν τη Μαντάμ Μποβαρύ «Μαντάμ Μποβαρύ», πιστεύω ότι συνιστά το υλικό της καλλιτεχνικής επιθυμίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο κατηγορούμενος από τις πρωταγωνίστριές του είναι μυλωνάς, πραματευτής πάντως, ούτε με σφαίρες. Ενα άλλο πράγμα που ισχυρίζομαι είναι πως δεν είναι ανάγκη να το πληρώσεις με τη ζωή σου όπως η Εμα Μποβαρύ επί παραδείγματι. Σ’ αυτήν την περίπτωση όμως, ο Φλωμπέρ δεν θα της είχε ρίξει δεύτερη ματιά κι ούτε θα είχε καρπωθεί τη δόξα της, καταλείποντάς μας το ανήκουστο «η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ». Καθόλου γριφώδες, αν θέλετε τη γνώμη μου. Ο καλλιτέχνης επιθυμεί να κατέχει και να εξουσιάζει το δημιούργημά του και η συνάντησή τους δεν είναι ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα αλλά σκέτη ψυχόλυση. Σπάνε αρμοί και ξανακολλάνε, χύνεται αίμα, μπαίνεις σε μια μύηση όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται κι από το πολύ το στριφογύρισμα δεν ξέρεις ποιος είσαι συ και ποιο το μετείκασμά σου. Αν δεν με καταλαβαίνετε, ρωτήστε τις δεκάδες μούσες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν ο οποίος, αξίζει να σημειωθεί, ότι είχε πιο πολλά παιδιά και γυναίκες απ’ ό,τι ο εμίρης της Σαουδικής Αραβίας. Ούτε οι χανούμισσες, ούτε οι θεές του σκανδιναβικού κινηματογράφου διαμαρτυρήθηκαν (επισήμως) για την καλοπέραση που αξιώθηκαν στη ζωή τους. Και ξέρετε γιατί; Επειδή για τις πρώτες μέτραγε το Rolex και για τις δεύτερες η αιωνιότητα σε μαυρόασπρο φιλμ. Ποια είμαι εγώ που θα τις εγκαλέσω; Από ποιά αμφίβολη «ελευθερία ή θάνατος»;