16:10, ICE501 προς Ζυρίχη. To τρένο διασχίζει τον σταθμό με ταχύτητα, χωρίς να σταματήσει. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω τον αριθμό και τον προορισμό του. Με πληροφορεί και για τα δύο ο ηλεκτρονικός πίνακας στην απέναντι αποβάθρα. Δεν ταξιδεύω. Κανείς δεν ταξιδεύει αυτή τη στιγμή – ή όσοι ταξιδεύουν, το κάνουν από ανάγκη. Συνήθως πένθιμη. Κάποτε, στο τρένο από Ζυρίχη προς Κολωνία, απέναντί μου καθόταν ένα ηλικιωμένος κύριος, παπιγιόν και γιλέκο και ρολόι τσέπης, που κοιτούσε διαρκώς το φλουταρισμένο τοπίο. Φορούσε πένθος στο αριστερό μπράτσο, πάνω από το γκρίζο σακάκι. Κρατούσα στα χέρια μου το Ημερολόγιο Πένθους του Barthes, αρνούμουν όμως  να πιστέψω στη σύμπτωση. Μία από τις πρώτες εγγραφές ήταν: 17 Νοεμβρίου. Πένθος: φρικτός τόπος, όπου πια δε φοβάμαι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή