Οι τελευταίες μέρες πληγώσανε το θέατρο όσο ποτέ. Αυτά που ακούστηκαν, γράφτηκαν, ειπώθηκαν είναι μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θα ήθελα να ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά που έπιασε το σπίτι μας, αλλά δεν έσωνε το χέρι να γράψω οτιδήποτε άλλο. Οσο κι να προσπαθούσα να το αποφύγω το πληκτρολόγιο μόνο του με πήγαινε προς τα εκεί. Σαν τη γλώσσα στο χαλασμένο δόντι. Δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να γλυκάνουμε τον πόνο σ’ αυτά τα κορίτσια, τι να σου κάνει ένα «συμπαρίσταμαι». Φτάνει; Δεν φτάνει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή