Τι ωραία που είναι η αγάπη μου

Η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος την περασμένη Τετάρτη μου θύμισε, για άλλη μια φορά, το πρώτο μεγάλο σοκ στη ζωή μου. Θα ήμουν οχτώ – εννέα ετών και ο εφιάλτης κρυβόταν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού, το «νησί του θησαυρού» τότε για μένα αφού τα βιβλία ήταν το καταφύγιο και η απόδρασή μου. Τι το ήθελα εκείνη την ημέρα να κατεβάσω την Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (έκδοση του BBC νομίζω); Πώς το έφερε η τύχη να ανοίξω στο κεφάλαιο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Φαντάζεται κανείς τι είδα… Για πολύ καιρό φοβόμουν να κοιμηθώ τα βράδια μήπως και στοιχειώσουν τα όνειρά μου οι φωτογραφίες του βιβλίου (έως τώρα κουβαλάω αυτό το πρόβλημα με τον ύπνο). Δεν έλεγα όμως σε κανένα τον λόγο. Ντρεπόμουν. Σαν να έφταιγα κι εγώ για όσα είχα δει.