Αυτές ήταν, λοιπόν, οι «χρυσές εποχές» του ελληνικού θεάματος; Ενας εσμός από κυνηγούς πάσης φύσεως, ένα σύστημα ψυχολογικής και σεξουαλικής βίας; Αν παγώσει κανείς το στιγμιότυπο, ο χώρος της τέχνης εκκρίνει θύτες και δικτάτορες στα παρασκήνια. Αν, όμως, η θεατρική πράξη απεχθάνεται τον μανιχαϊσμό, έτσι και ο πολιτισμός δεν μπορεί να περιφέρεται πάνω σε άσπρο – μαύρο. Οπου υπάρχει κατάχρηση θέσης, οφείλει να καταγγέλλεται, όπως σε όλες τις περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας. Η συνέχεια, όμως, δίνεται με τρόπο συντεταγμένο από τους συντεχνιακούς φορείς, το υπουργείο Πολιτισμού, τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Η κοινωνία των πολιτών παρακολουθεί όχι την απαξίωση του πολιτισμού, όπου παράγεται ακόμη η ζωτική δεισιδαιμονία της τέχνης. Αλλά την απαξίωση μιας δομής, που με τα χρόνια έγινε απόστημα. Η φαντασίωση ηγεμονίας που είχαν ορισμένοι «ιερουργοί» εξέθρεψαν τη βία. Ο ναός τους πρέπει να αντέξει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή