Θυμάμαι τον λόφο του Στρέφη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, μην πω από τα τέλη αυτής του 1970. Εχουν γίνει εκεί ουκ ολίγα εφηβικά και νεανικά ξεμοναχιάσματα (με κοινή συναίνεση βεβαίως, για να μην παρεξηγηθούμε σε αυτές τις περίεργες μέρες που ζούμε). Για μένα μάλιστα είχε κάτι «πιο» από τον Λυκαβηττό, τον έτερο λόφο της Αθήνας. Πιο ξεκάρφωμα, πιο ρομαντικό και πιο διανοουμενίστικο αφού περιγράφεται σε αρκετά μυθιστορήματα συγγραφέων της γενιάς του ’30 κι εγώ τότε – τρομάρα μου! – φαντασιωνόμουν ότι θα συνδύαζα τη «Μενεξεδένια Πολιτεία» του Τερζάκη με την απελευθέρωση των ηθών της εποχής μου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή