Πόσο μου λείπουν τα μπαρ!

Είσαι επάνω σε έναν διάδρομο γυμναστικής. Κάνεις δέκα χιλιόμετρα. Τελειώνεις ιδρωμένος, ξέπνοος. Και ακριβώς στο ίδιο σημείο. Ετρεξες τόσα χιλιόμετρα, αλλά δεν πήγες πουθενά. Είναι η ζωή μας τους τελευταίους μήνες. Εντάξει, μπορείς να το δεις και αισιόδοξα, να πεις ότι πάνω στον κυλιόμενο ιμάντα βρίσκονται μέρες και εβδομάδες. Κάθε εικοσιτετράωρο η μέρα μεγαλώνει κατά ένα λεπτό. Σε 49 μέρες έρχεται η άνοιξη. Τον άλλο μήνα γυρίζουμε στη θερινή ώρα. Βλακείες, θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω. Αλλά από κάπου δεν πρέπει να πιαστείς; Αν ήταν ανοιχτά τα μπαρ θα τη βγάζαμε κάπως καλύτερα. Και μου κάνει εντύπωση που δεν το λέει, δεν το γράφει κανείς. Ναι, βέβαια, είναι η οικονομική διάσταση του θέματος και το μακελειό που αναμένεται στην εστίαση. Γράφουμε για τα σχολεία, τα καταστήματα λιανικού εμπορίου και τα κομμωτήρια, αναγνωρίζοντας τις ευεργετικές επιπτώσεις του καλλωπισμού στην ψυχική υγεία. Ομως κανένας δεν λέει κουβέντα για τα μπαρ και τη ρυθμιστική επίδρασή τους στον προσωπικό ψυχισμό.