Αλήθεια είναι πως ποτέ δεν αγάπησα, δεν υπερτίμησα τον ύπνο! Καθώς τα φυσικά επακόλουθά του, η αδράνεια του εγκεφάλου, η ελάττωση της συνείδησης και της κινητικής ικανότητας, μάλλον δεν μου ταιριάζουν. Ισως γιατί ζω πάντοτε με την αίσθηση ότι δεν μου φτάνουν οι ώρες της ημέρας για να κάνω αυτά που θέλω. Παιδιόθεν έως σήμερα κοιμούμαι λίγες ώρες και ζω με την πεποίθηση πως ο ύπνος είναι απώλεια χρόνου από τη ζωή! Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που μόλις ξαπλώνω αφήνομαι αμέσως στην αγκάλη του Μορφέως. Ενας άλλος λόγος είναι ότι ακολουθώ την παραίνεση του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη «Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο για να κοιμούμαι. Τους συγχωρώ έναν έναν όλους». Και, πιστέψτε με, ο ύπνος που έρχεται είναι γλυκός και ήρεμος…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή