Κουλτούρα

Ενός κρυμμένου ανάμεσα στις λέξεις του κεντρικού θέματος της δημόσιας συζήτησης για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο: η κουλτούρα της δυσανεξίας στην αντίθετη άποψη έχει επικρατήσει. Για να το πούμε αλλιώς, ο νόμος του 1982 για το πανεπιστημιακό άσυλο θα λειτουργούσε αν όλοι σέβονταν τα θεμελιώδη του σκεπτικού του νομοθέτη. Αν μερικοί δεν υιοθετούσαν συμπεριφορές που τα ακυρώνουν εκμεταλλευόμενοι τις ελευθερίες που τους παρείχε. Κι αν ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν την άλλη πλευρά στο αμφιθέατρο και να επιχειρηματολογήσουν στα πλαίσια ενός διαλόγου με κανόνες για τη διαφωνία τους. Η ετσιθελική διακοπή παραδόσεων για να αναγνωστεί ένα μανιφέστο, ο εκφοβισμός μελών του διδακτικού προσωπικού ή φοιτητών που δεν ανήκουν σε οργανωμένες ομάδες, κι η έμπρακτη αμφισβήτηση της αξίας των όρων λειτουργίας τους δεν είναι «περιθωριακά» φαινόμενα στα ελληνικά ΑΕΙ, είναι μέρος της ρουτίνας τους. Για να γίνουν σαν την Οξφόρδη, λοιπόν, μήπως πρέπει τελικά να συμφωνήσουν οι πολιτικές δυνάμεις ότι χρειάζεται να αλλάξει η κρατούσα σε αυτά κουλτούρα; Είναι μια αλλαγή την αναγκαιότητα της οποίας έχουν παραδεχθεί εμμέσως ακόμη και συριζαίοι με οξφορδιανές εμπειρίες.