Μύλος με το θεατρικό #ΜeToo

Τα έχω χαμένα εντελώς. Είναι αυτό θέατρο, το ελληνικό θέατρο; Ή είναι… το «πήδα με να σε πηδώ να ανεβούμε στο βουνό», μετά συγχωρήσεως κιόλας – αλλά έχω φτάσει σε σημείο έκρηξης. Δηλαδή όταν όλοι αυτοί βγαίνουν στα κανάλια, στις εφημερίδες, στα περιοδικά και δηλώνουν χαμογελαστοί και χαρούμενοι ότι «στα καμαρίνια όλα είναι τέλεια και αυτό βγαίνει προς τα έξω», αυτό εννοούν; Διότι η κοινωνία, μέσα στην τεράστια πίκρα και φόβο που βιώνει από την καραντίνα λόγω της πανδημίας, έχει μείνει… παγωτό, όπως λένε και οι πιτσιρικάδες με αυτά που ακούν ότι έχουν συμβεί στο ελληνικό θέατρο, που μοιάζει πλέον, τηρουμένων των αναλογιών, με ένα τεράστιο καταναγκαστήριο. Οπου οι μεν βασανίζουν τους δε με κάθε τρόπο, μηδέ της γενετήσιας πράξης εξαιρουμένης, οι δε ως καλοί χριστιανοί και εν τέλει και οπαδοί του Ιώβ, τα υπομένουν. Αλλά κάποιος που δεν έχει άλλες αντοχές ή το σκέφτηκε καλύτερα στα 20 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει έκτοτε ή ακόμη ακόμη γιατί παρακινήθηκε από τη Σ. Μπεκατώρου, βγαίνει και καταγγέλλει ότι «κι εγώ». Και μετά ένας άλλος/η και πάει λέγοντας.