Εξουσία και εργασία

Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για τις διαδεδομένες κακοποιητικές πρακτικές σε μια σειρά από χώρους, από τον αθλητισμό έως τον πολιτισμό, δεν αποκάλυψαν μόνο πόσο διαδεδομένη είναι μια βαθιά σεξιστική λογική και πρακτική, αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «κουλτούρα βιασμού». Υπογράμμισαν ταυτόχρονα ότι στους χώρους εργασίας οι υφιστάμενες/οι έχουν να αντιμετωπίσουν συμπεριφορές που μόνο ως βάναυσες μπορούν να περιγραφούν. Το γεγονός αυτό υπενθυμίζει ότι οι χώροι εργασίας απέχουν πολύ από το να είναι χώροι συνεργασίας. Απεναντίας είναι χώροι ιεραρχικά οργανωμένοι και σφραγίζονται από μια δομική ανισότητα ως προς το πώς κατανέμονται πόροι και δυνατότητες απόφασης, κοντολογίς διαπερνώνται από σχέσεις εξουσίας, που συγκεφαλαιώνονται σε ένα «διευθυντικό δικαίωμα» για το οποίο στην πράξη διαπιστώνεται ότι το θεσμικό πλαίσιο που υποτίθεται ότι προστατεύει ώστε αυτό να μη μετατρέπεται σε βία και κακοποιητική πρακτική είναι μάλλον ανεπαρκές. Δηλαδή, τα όρια ανάμεσα σε μια νόμιμη άσκηση «εργασιακής εξουσίας» και μια παραβατική και βάναυση συμπεριφορά αποδεικνύονται ότι τελικά είναι αρκετά δυσδιάκριτα.