Να τα πάρουμε από την αρχή.  

Πρώτον, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα πανεπιστήμια (όπως όλοι οι δημόσιοι χώροι…) χρειάζονται αστυνόμευση. Καλώς ή κακώς, στην κοινωνία μας υπάρχει παραβατικότητα.

Δεύτερον, η αστυνόμευση δεν μπορεί να είναι υπόθεση πρυτάνεων, πανεπιστημιακών ή του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος». Η αστυνόμευση είναι υπόθεση των υπεύθυνων αστυνόμευσης που δρουν στο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτείας, δηλαδή της Αστυνομίας.

Τρίτον, δεν έχω καθόλου πειστεί ότι χρειάζεται να ιδρυθεί ειδική «αστυνομία Πανεπιστημίων». Η Αστυνομία μπορεί να αστυνομεύει τα πανεπιστήμια όπως αστυνομεύει τα γήπεδα, τα αεροδρόμια, τις πλατείες ή τους αγροτικούς οικισμούς.  

Δεν χρειάζεται ειδική αστυνομία να το κάνει. Διαφορετικά να φτιάξουμε και «αστυνομία θεάτρου» να προσέχει τους σκηνοθέτες.

Τέταρτον, προφανώς η Αστυνομία θα αστυνομεύει τα πανεπιστήμια όπως και όλους τους δημόσιους χώρους υπό την επιχειρησιακή διεύθυνση της ηγεσίας της που (ελπίζουμε) ξέρει τη δουλειά.

Πέμπτο, ούτως η άλλως η Αστυνομία δρα πάντα στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων της ελληνικής δημοκρατίας. Δεν χρειάζεται άλλα σημεία αναφοράς.

Αυτά. Τα άλλα που ακούω περί «αστυνομοκρατίας» και «δόγματος νόμου και τάξης» είναι κολοκύθια τούμπανα.

Πάμε από την αρχή.

Πρώτον, ο «νόμος και η τάξη» δεν είναι δόγμα. Είναι η φυσική κατάσταση κάθε ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Αν κάποιος είναι υπέρ της ανομίας και της αταξίας να σηκώσει το χέρι του.

Δεύτερον, η αστυνόμευση δεν είναι αστυνομοκρατία. Αν ήταν αστυνομοκρατία, τότε να καταργήσουμε την αστυνόμευση παντού. Να μη φυλάσσει τα πανεπιστήμια η Αστυνομία αλλά να μη φυλάσσει ούτε τους βουλευτές, ούτε τους πολιτικούς αρχηγούς, ούτε τα γραφεία των κομμάτων, ούτε τα δημόσια κτίρια.

Αν η αστυνόμευση συνιστά αστυνομοκρατία τότε πώς δέχονται όλοι οι παραπάνω να ζουν σε καθεστώς αστυνομοκρατίας;

Τρίτον, είναι κουραστικό σε καθεστώς δημοκρατίας να κουβεντιάζουμε κάθε φορά τα αυτονόητα. Οπως, για παράδειγμα, ότι η Αστυνομία είναι μέρος της δημοκρατίας κι όχι εχθρός της.

Φυσικά υπάρχει και άλλη λύση. «Ενα νόμο για τη φύλαξη του πανεπιστημίου από σώμα που θα υπαγόταν στους πρυτάνεις, θα έθετε έτσι τους πανεπιστημιακούς ενώπιον των ευθυνών μας» (Δ. Χριστόπουλος, Τα Νέα, 3/2).

Πολύ ωραία ιδέα. Αλλά αν έχουν την αίσθηση τέτοιων ευθυνών, τότε γιατί δεν την αισθάνθηκαν νωρίτερα; Γιατί δεν την αισθάνονται ακόμη και τώρα;   

Διότι αν την είχαν, ούτε νόμος θα χρειαζόταν σήμερα, ούτε σώμα, ούτε τίποτα.

Και τότε κάποιοι δεν θα μας κορόιδευαν κατάμουτρα προθυμοποιούμενοι να αναλάβουν ευθύνες από τις οποίες κρύβονται εδώ και μερικές δεκαετίες.  

Θα τις είχαν αναλάβει εδώ και καιρό.