Ο φύλακας στο ρέμα

Λίγα θέματα έχουν απασχολήσει την τέχνη και τις αφηγήσεις της ανθρωπότητας όσο αυτό του ηρωισμού. Κι αυτό γιατί η μορφή του ήρωα και της ηρωίδας δεν μας συναρπάζει απλώς. Μας είναι, κατά κάποιον τρόπο, απαραίτητη. Την αποζητούμε στους μύθους και στη ζωή, τη διυλίζουμε αναζητώντας τα κίνητρά της. Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο ηρωικό; Είναι οι πράξεις του ή και ο χαρακτήρας του; Είναι οι συνθήκες, οι ιδέες ή η καταγωγή του; Είναι μήπως κάποιο μυστικό χάρισμα που του δόθηκε από μια ανώτερη αρχή ή μήπως διατηρεί την ίδια ανθρώπινη υπόσταση με όλους εμάς τους κοινούς που δεν θα μας τραγουδήσει ποτέ καμία μούσα; Αν το καλοσκεφτούμε, οι πιο αγαπημένοι και διαχρονικοί ήρωές μας, πραγματικοί ή αποκύημα της φαντασίας μας, είναι αυτοί που έχουν ιδιότητες, χαρακτηριστικά, ανησυχίες κι ελαττώματα που αναγνωρίζουμε. Μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους, κι αυτό ανακουφίζει την ψυχή μας και κάνει τη ζωή λίγο πιο ανεκτή. Διότι όταν ένας άνθρωπος ατελής όσο όλοι μας υπερβαίνει τον φόβο και τον εγωισμό, όταν ένας άνθρωπος με σώμα θνητό, φθαρτό, κοντράρει τα πιο βασικά επιβιωτικά ένστικτα χωρίς καμιά ιδιοτέλεια, τότε μοιάζει σαν να αγγίζει, έστω και στιγμιαία, το θείο. Και, διόλου, τυχαία, στην πιο ιδανική του μορφή ο ήρωάς μας σώζει παιδιά, αυτό που αναγνωρίζουμε όλοι ως την πιο αγνή ενσάρκωση του είδους μας, χωρίς τη φθορά της ενηλικότητας, με όλες τις αδυναμίες και τις αμαρτίες της.