Ανήκω πλέον στη γενιά των αρχιτεκτόνων παλαιάς κοπής και, χωρίς να υποτιμώ το έργο της, υποκλίνομαι μπροστά στη νεανική φρεσκάδα και το έργο των νεότερων συναδέλφων που πραγματοποιείται με όλες τις γνωστές δυσκολίες στα χρόνια της κρίσης, και σταδιακά αποκαλύπτεται ολοκληρωμένο, τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή την πρόσφατη δημοσίευση στο blog μου για τις ελληνικές υποψηφιότητες έργων αρχιτεκτονικής, στο πλαίσιο του διεθνούς διαγωνισμού για το σημαντικότερο Ευρωπαϊκό Βραβείο Mies Van Der Rohe, που θεσπίστηκε το 1987 και είναι σε εξέλιξη, θα ήθελα σήμερα να αναφερθώ στη δυναμική που διαπιστώνω να εντείνεται τα τελευταία χρόνια και αφορά τη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική, που πραγματοποιείται ειδικά από τους νεότερους αρχιτέκτονες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή