Μελίνα, Ζυλ, Νόνικα, Αλέκος

Οι εποχές αλλάζουν πιο γρήγορα κι από ό,τι ανασαίνουμε και δυστυχώς οι άνθρωποι που τις αντιπροσωπεύουν, με το πέρασμα των καιρών, γίνονται όλο και «φτωχότεροι». «Φτωχότεροι» σε αξίες, σε αίγλη, σε οράματα, σε πάθος για να προσφέρουν, σε αγάπη για οτιδήποτε δίνει τη δυνατότητα στις ψυχές να εξελίσσονται, και κυρίως σε προσωπικότητα. Η δίψα για μεγάλα και διαχρονικά πράγματα από περσόνες, που σε «ανάγκαζαν» με τη δυναμική τους να έχεις έντονα συναισθήματα γι’ αυτές, έγινε η πείνα του εφήμερου. Κι αυτό το «έντονα» είναι το κυριότερο πρόβλημα· ένας ολόκληρος κόσμος αρκείται στο μέτριο γιατί δεν πιστεύει πως πλέον είναι εφικτή μια εκρηκτική και αναγεννησιακού τύπου «κοσμογονία» σε όλους τους τομείς, τέχνη, πολιτική, λογοτεχνία, κ.ο.κ.