Ηταν, λοιπόν, μια φορά ο Νίκος Ξυλούρης, που με τη φωνή του λάμπρυνε τη μουσική, με το ήθος και τη λεβεντιά του θύμισε πώς μπορεί κανείς να κάνει σημαντική τη ζωή του. Ηταν μόλις 44 ετών όταν άφησε την τελευταία του πνοή πριν από 41 χρόνια. Το σύντομο πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο ήταν αρκετό για να γίνει σύμβολο ευγένειας, εντιμότητας και παλικαριάς. Το βοσκόπουλο που άφησε τ’ Ανώγεια της κι έγινε ο Αρχάγγελος της Κρήτης – όπως τον βάφτισαν ο καθηγητής Γ. Σαββίδης και η αείμνηστη Τζένη Καρέζη. Αυτοδίδακτος, αλλά με περίσσιο πάθος για την τέχνη του, στάθηκε πιστός στο όραμά του κλείνοντας τ’ αφτιά του στις σειρήνες των νυχτερινών κέντρων, τραγουδώντας σε μπουάτ. Κατά ιδιοφυή τρόπο υπηρέτησε και έδωσε νέες διαστάσεις στην κρητική μουσική, βγάζοντάς την εκτός των συνόρων τής μεγαλονήσου. Στην προσωπικότητά του έχουν αναφερθεί πολλοί και σημαντικοί. Οπως για παράδειγμα ο Μάνος Κατράκης: «Η αγνότητα, το αίσθημα, η ψυχή ήταν διάχυτα στο σώμα του, στο λαρύγγι του. Ενα αξιαγάπητο πλάσμα χωρίς κακίες που έφθανε μονάχα να τον δεις για να τον συμπαθήσεις και να τον αγαπήσεις. Ηταν αρκετή μία φορά να νιώσεις το ρίγος και την αντανάκλαση της γοητείας του». Και σε όσους αναρωτιούνται τι άφησε ο Νίκος Ξυλούρης η απάντηση δίνεται από τα εικοσάχρονα που τραγουδάνε με πάθος κομμάτια όπως το – επίκαιρο όσο ποτέ – «Πότε θα κάνει ξαστεριά».